San Babil de Burisibar

Despoblado ya en 1428. En ruinas.

Situada en un barranco, a la izquierda de la carretera de Aibar. Al parecer fue parroquia, pasando luego a ser ermita.

La ermita de San Babil y las tierras pertenecientes a ella eran de propiedad de la Casa Real de Roncesvalles, que a través de sus claveros (=encargados de las llaves) percibía las diezmas y primicias de los que cultivaban las tierras.

El vicario y el cabildo de Lumbier pretendieron tener derecho a percibir los diezmos, argumentando que los cultivadores recibían los sacramentos en Lumbier; la sentencia en el pleito en 1660 fue favorable a Roncesvalles.

Según los testigos que intervinieron en el proceso, los claveros de Roncesvalles recogían los diezmos en las eras de Lumbier cuando se hacía la parva de los cereales, para asegurarse el cobro de lo estipulado.

—–

1428an jenderik ez zen bertan. Erortzeko zorian.

Amildegi batean dago, Oibarko errepidearen ezkerraldean. Dirudienez, parrokia izan zen, eta, ondoren, baseliza izatera pasa zen.

San Babil baseliza eta bertako lurrak Orreagako Errege Etxearen jabetzakoak ziren, bere giltzarien bidez lurrak lantzen zituztenen zergak jasotzen zituena.

Irunberriko bikarioak eta kabildoak hamarrenak jasotzeko eskubidea izan nahi izan zuten, laborariek sakramentuak Irunberrin jasotzen zituztela argudiatuz; 1660an auzian emandako epaia Orreagaren aldekoa izan zen.

Prozesuan parte hartu zuten lekukoen arabera, Orreagako giltzariek hamarrenak Irunberriko larrainetan jasotzen zituzten zerealen eultzia egiten zenean, hitzartutakoa kobratuko zutela ziurtatzeko.

← VOLVER AL MAPA